Από τον «Αίαντα» στα βραχιολάκια

Της Χρυστάλλας Χατζηδημητρίου*

Όταν βλέπεις τον Πρόεδρο να μιλά με ανασηκωμένο το φρύδι, ξυπνά ο έφηβος μέσα σου και θες να κάνεις ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θέλει ο ίδιος. Η φοβέρα ως παιδαγωγική μέθοδος έχει αποτύχει κι έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεν χρειάζονται ψυχολόγοι, ούτε καν επικοινωνιολόγοι για να το ξέρει κανείς αυτό και ως δημόσιο πρόσωπο να το αποφεύγει.

Το θέμα δεν είναι αν ο Πρόεδρος εννοούσε πως υπάρχει πιθανότητα να βάλει βραχιολάκια στους ανεμβολίαστους ή αν απλά βιαζόταν να λήξει η συζήτηση ή δεν άκουσε καν την ερώτηση και πέταξε απλά ένα «θα το σκεφτούμε» για να βάλει τελεία. Το θέμα με τα βραχιολάκια ήταν το επιστέγασμα. Προηγήθηκαν κάποια λεπτά στα οποία, όσοι είδαμε την σκηνή, είδαμε έναν Πρόεδρο να μιλά σαν αυστηρός πατέρας που δεν σηκώνει αντίρρηση, σαν ένας δάσκαλος που απευθύνεται στους απείθαρχους μαθητές απειλώντας να τους αποβάλει. 

Αν και έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο Νίκος Αναστασιάδης ως πρόεδρος την Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας, κουνούσε το δάκτυλο στη Νέλλη Τσουγιοπούλου -μια καταξιωμένη ακαδημαϊκό που ήρθε να βοηθήσει στο στήσιμο του πανεπιστημίου- τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τίποτα όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία του Νίκου Αναστασιάδη, αλλά πολλά όσον αφορά όλα τα υπόλοιπα. Μία σκηνή μεταφέρεται πλέον με ταχύτητα φωτός, καταγράφεται και διαμορφώνει. Και στην περίπτωση, αυτό που θα διαμορφώσει δεν είναι συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει άλλη λύση για αντιμετώπιση της πανδημίας εκτός από τον εμβολιασμό, αλλά αντίδραση. Όσοι αποφεύγουν να εμβολιαστούν είναι ήδη σε μια αρνητική στάση για το θέμα και έρχεται κι ο Πρόεδρος και τους απειλεί από πάνω. Τι θα κάνουν; Θα τρομάξουν και θα σπεύσουν να συμμορφωθούν ή θα τραβήξουν κι άλλο το σχοινί; Η ψυχολογία πλειοδοτεί στο δεύτερο. 

Τώρα, όσον αν αφορά το βραχιολάκι: Το εννοούσε; Πολύ πιθανόν να απαντούσε με το «θα το σκεφτούμε» όποια κι αν ήταν η ερώτηση. «Θα κάνει ζέστη αύριο;» «Θα το σκεφτούμε». «Θα προχωρήσει ο Τατάρ σε εποικισμό της Αμμοχώστου;» «Θα το σκεφτούμε».

Ο Πρόεδρος με το που άκουσε τον Αριστείδη Βικέτο, έχασε την ψυχραιμία του. Ήταν ο δημοσιογράφος που έκανε μια άβολη ερώτηση στην Έμιλυ Γιολίτη και ανέλαβε αυτός να την στηρίξει γράφοντας μία σελίδα (με ήχο και εικόνα) την οποία δεν θέλει πια να θυμάται. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Κάθε φορά που βλέπει δημοσιογράφους τον πιάνει ο δαίμονας. Δεν παύει όμως από να μην μπορεί να κρύψει τον αυταρχισμό του. Έστω κι αν δεν το εννοούσε, πολύ ευχαρίστως θα ήθελε να μπορούσε να εισαγάγει τα βραχιολάκια.  

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις θέσεις των συγγραφέων τους

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος” , 1 Ιουλίου 2021/ ΦΩΤΟ : Α. Αντρέου