Το απάνθρωπο έγκλημα στην Ν. Ζηλανδία

Τα δύο μέτρα και σταθμά της τουρκικής ηγεσίας

Του Αλέκου Παπαδόπουλου*

Ένας απλός ιμάμης ο Ιμπραχήμ. Ιμπραχήμ Αμπτντούλ Χαλίμ είναι το πλήρες όνομα του ανδρός που εκτελεί χρέη ιμάμη στο τέμενος Λίνγουντ της Νέας Ζηλανδίας. Όπου ένας φανατικός ένοπλος άνοιξε πυρ και θέρισε κυριολεκτικά 50 αθώους Μουσουλμάνους. Xωρίς λόγο, χωρίς αιτία, χωρίς καμία πρόκληση. Και πρόσθετα, τραυμάτισε άλλους 47. Ορισμένους πολύ σοβαρά και άλλους ελαφρότερα, αποφασισμένος να εξοντώσει και άλλους και άλλους για να ικανοποιήσει το ακόρεστο μένος του κατά των Μουσουλμάνων. Ευτυχώς όμως τον πρόλαβαν 2 αστυνομικοί -άοπλος ό ένας – οι οποίοι τον αφόπλισαν και τον συνέλαβαν. Το πιθανότερο, ο ιμάμης να μην έχει ιδιαίτερη μόρφωση και όμως είχε τη σύνεση, την ωριμότητα, την ψυχραιμία αμέσως μετά τη δραματική και αδικαιολόγητη επίθεση που δέχθηκε το ποίμνιο του να τονίσει ότι το γεγονός δεν θα μειώσει την αγάπη που τρέφουν αυτός και οι πιστοί του για τη Νέα Ζηλανδία.
Συνεχίζουμε είπε να αγαπάμε αυτήν τη χώρα. Οι εξτρεμιστές δε θα κατορθώσουν να πλήξουν ποτέ την εμπιστοσύνη μας. Οι πυροβολισμοί διατάραξαν τη γαλήνη της κατάνυξης, διέκοψαν την προσευχή μας. Οι γυναίκες πανικόβλητες άρχισαν να φωνάζουν . Πολλοί βρήκαν ακαριαίο θάνατο. Όλοι είχαν ξαπλώσει χάμω. Η πλειοψηφία των Νεοζηλανδών αισθάνεται την ανάγκη να εκδηλώσει τη στήριξη της, να μας εκφράσει την απόλυτη αλληλεγγύη της και εμείς, συνεχίζουμε να αποδεχόμαστε ως χώρα μας τη χώρα τους.
Και πράγματι εκατοντάδες Νεοζηλανδών κατέθεσαν ανθοδέσμες στην είσοδο του τεμένους και αυθόρμητα και αδιάκριτα αγκάλιασαν τις οικογένειες των θυμάτων και γενικότερα όλους τους Μουσουλμάνους της περιοχής.
Ανάλογο όμως ήταν και το μήνυμα της Πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας Άντερν η οποία άμεσα πήρε θέση στο πλευρό τους και υπογράμμισε απερίφραστα ότι η χώρα ζει μια από τις πιο μαύρες της μέρες. Πρόκειται για μια πράξη βίας χωρίς προηγούμενο. Τα θύματα, μετανάστες και πρόσφυγες είχαν επιλέξει να κάνουν τη Νέα Ζηλανδία δική τους χώρα αλλά και εξακολουθούν να τη θεωρούν χώρα τους. Οι άνθρωποι αυτοί είπε, είμαστε εμείς και ασφαλώς δεν ανήκει στις τάξεις μας αυτός που διέπραξε τη δυσώδη αυτή πράξη.
Και κατέληξε: ” Όπως όλοι και εγώ ως μέλος της οικογένειας των Νεοζηλανδών θρηνούμε σήμερα, νιώθουμε σοκαρισμένοι, νιώθουμε φρίκη, νιώθουμε αγανάκτηση και ορθώνουμε το ανάστημα μας για να καταδικάσουμε απόλυτα την επίθεση που διαπράχθηκε εις βάρος σας από ένα εξτρεμιστή, έναν ακροδεξιό, ένα βίαιο τρομοκράτη.
Στη δεύτερη πράξη του όλου δράματος έσπευσε να υποδυθεί και πάλι τον ζηλευτό γι΄αυτόν ρόλο του κηδεμόνα και προστάτη των απανταχού της γης Μουσουλμάνων ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, αλλά και προκληθείς τούτη τη φορά από την αναφορά του μακελάρη στο πρόσωπο του, στο μανιφέστο του το οποίο δημοσιεύθηκε αυθημερόν. Αλλά και από όσα ανέφερε με λεπτομέρειες για την Αγιασοφιά. Στέλνει λοιπόν στη Νέα Ζηλανδία τον Υπουργό του επί των Εξωτερικών Τσαβούσογλου καθώς και τον Αντιπρόεδρο του Φουάτ Οκτάϊ, προκειμένου να παραστούν στην κηδεία των θυμάτων αλλά και προς απάντηση του μακελάρη έξαλλος δήλωνε αμέσως, ότι ουδέποτε θα αφαιρεθούν από την Αγιασοφιά οι μιναρέδες, ούτε και θα επαναλειτουργήσει το σημερινό μουσείο ως Εκκλησία. Άσχετο ή και σχετικό, αν ύστερα από ελάχιστες ώρες σε ομιλία του στη Ραιδεστό ενώπιον χιλιάδων ακραίων Τούρκων που φανατισμένοι αλλάλαζαν αιτούντες να τελεσθεί στην Αγιασοφιά το μνημόσυνο των φονευθέντων στη Νέα Ζηλανδία Μουσουλμάνων ολοφάνερα προσγειωμένος τούτη τη φορά, είπε ότι θα μπορούσε να συζητηθεί η χρόνια αυτή επιθυμία του τουρκικού λαού μόνον όταν οι πιστοί υπερπληρούν σταθερά το τέμενος του Φατίχ ή το νεότευκτο στην Τσάμλιτζα που είναι τέσσερις πέντε φορές μεγαλύτερο από την Αγιασοφιά και για τη στέγαση τους χρειάζονταν μεγαλύτερο τζαμί.
Το θέμα της Αγιασοφιάς συνέχισε, έχει πολιτικές προεκτάσεις. Δε θα μπούμε σε ανάλογα παιχνίδια. Κατέχοντες τη γλώσσα της πολιτικής γνωρίζουμε καλά πότε μπορούν να γίνουν τα αντίστοιχα βήματα.
Δικαιολογημένη η πικρία, ο θυμός η αγανάκτηση του. Ποιός όμως ο λόγος να θεωρήσει ο Ερντογάν ισότιμο του και να απαντήσει άμεσα στο δολοφόνο των ομοθρήσκων του. Αλλά και άσχετα με την ένταση της παρούσας φάσης, παραμένει μόνιμα αναπάντητο το ερώτημα μου γιατί υπάρχουν τόσο πολλοί Τούρκοι, φανατικοί Μουσουλμάνοι που σώνει και καλά θέλουν να προσεύχονται σε ένα Χριστιανικό ναό αλλά και κατά τί πάλι θα μειωθεί ή θα εξασθενήσει η Τουρκική Δημοκρατία αν λ.χ. ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο πλαίσιο της παντοδυναμίας του σήμερα, αντί να διακηρύσσει το αντίθετο, διέταζε ο ίδιος την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως ναού και τόπου προσευχής των Χριστιανών όλου του κόσμου. Εφόσον μάλιστα επί τόσους αιώνες και με τόσες φάσεις και αντιφάσεις αλλά και σχετικές συζητήσεις κατά καιρούς, ουδείς διανοήθηκε ποτέ την αλλαγή της ιστορικής ταυτότητας της. Αντίθετα, θα διέψευδε έμπρακτα όλους όσους τον θεωρούν φανατικό και ακραίο, θα έδινε δε σε διεθνές επίπεδο ένα μάθημα ανωτερότητας με παγκόσμιο μάλιστα απήχηση, σε μια ιδιάζουσα φάση της ιστορίας της Τουρκίας αλλά και της δικής του Προεδρίας.
Επειδή όμως η όλη αυτή, πράγματι απάνθρωπη, πράγματι τραγική ιστορία, με επίκεντρο ένα ολιγομελές μειονοτικό στοιχείο της Νέας Ζηλανδίας, μου έφερε ασυναίσθητα στο νου και ένα άλλο δράμα. πολύ πιο φοβερό, πολύ πιο αποτρόπαιο. Με δράστη όχι έναν, αλλά εκατοντάδες μακελάρηδων και θύματα όχι πρόσφυγες ούτε και μετα-νάστες, αλλά τους γηγενείς μιας πόλης, μιας χώρας. Στόχο δε, ότι τους ανήκει από χιλιάδες χρόνια. Των εκκλησιών. Και των σχολών και των περιουσιών. Ακόμη και των τάφων των προγόνων τους. Και της τιμής και της υπόληψης τους….. -θα καταλάβατε ασφαλώς, ότι αναφέρομαι στα Σεπτεμβριανά, στη νύχτα των κρυστάλλων, στα βάρβαρα εκείνα γεγονότα του 1955- θα ήθελα να διατυπώσω για πολλοστή φορά μια αθεράπευτη πικρία, ένα παράπονο, έστω μια απορία μου: Γιατί εμείς οι άνθρωποι γενικά. Ίσως και στην πλειοψηφία μας. Ορισμένοι μας όμως αναφανδόν, να χρησιμοποιούμε συχνά, δυο μέτρα και δυο σταθμά, ανάλογα προς το εκάστοτε συμφέρον μας;

Πόλη , Σεπτέμβριος 1955

Εύγλωττο παράδειγμα ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας, αλλά και ο προκάτοχος του τού 1955. Ίσως και ο επόμενος και ο μεθεπόμενος να απέχουν κατά παρασάγγες από τη Νεοζηλανδή Πρωθυπουργό. Η ίδια όμως απόσταση δεν χωρίζει τόσο τον ιμάμη όσο και εμάς, από τόσους και τόσους άλλους, που αντί να επιδιώξουμε εμείς τότε και αυτός τώρα την καλλιέργεια του μίσους και της εκδίκησης προτιμήσαμε, τον συμβιβασμό με το πεπρωμένο με την κρυφή όμως ελπίδα ότι πρέπει η ζωή να μας επιφυλάσσει καλύτερες μέρες, μέρες ειρήνης, αγάπης, συμφιλίωσης και κατανόησης. Άσχετες με το κατακτητικό πνεύμα και το θρησκευτικό φανατισμό που δυστυχώς όμως και στον αιώνα μας, τον 21ο αιώνα των τεχνολογικών αλμάτων και της επιστημονικής προόδου εξακολουθούν να μας απογοητεύουν.
*Τα ενυπόγραφα κείμενα εκφράζουν τον συγγραφέα τους