Ο Δένδιας στη Νότια Ρωσία – Θα τιμήσει τον αείμνηστο ομογενή ήρωα Βλάντιμιρ Kοκκινάκη

Βλάντιμιρ Kοκκινάκης, Επίσκεψη στην Νότια Ρωσία, Ν. Δένδιας (ΥΠΕΞ), Ομογενής ήρωας

Στην “καρδιά” του ποντιακού ελληνισμού της Ρωσίας, θα βρεθεί ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στο περιθώριο της συνάντησής του στο Σότσι, με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέϊ Λαβρόφ.

Ολοκληρώνοντας τις συζητήσεις του στο θέρετρο του Σότσι, ο κ. Δένδιας θα επισκεφθεί τις πόλεις Ανάπα και Γκελεντζίκ στα παράλια της νότιας Ρωσίας όπου ζουν χιλιάδες ομογενείς, οι οποίοι οργανώνουν εκδηλώσεις υποδοχής του.

Ο Έλληνας ΥΠΕΞ, ξεκινάει την περιοδεία του στις πόλεις και τα πέριξ αυτών χωριά με τους συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς, από την Ανάπα, όπου θα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο που φέρει το όνομα, ενός μύθου της σοβιετικής αεροπορίας, του ελληνικής καταγωγής Βλαδίμηρου Κοκκινάκη.

Ο Βλαδίμηρος Κοκκινάκης (ρωσ. Владимир Константинович Коккинаки, 12 Ιουνίου 1904 – 6 Ιανουαρίου 1985) ήταν ελληνικής καταγωγής πιλότος δοκιμών της ΕΣΣΔ. Κατέρριψε 22 παγκόσμια ρεκόρ και διετέλεσε πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αεροναυτικής.

Ήταν γιος υπαλλήλου των σιδηροδρόμων Κωνσταντίνου Κοκκινάκη, του οποίου η οικογένεια καταγόταν από τη Χίο. Ο Βλαδίμηρος το 1925 κατετάγη στον Ρωσικό στρατό και το 1930 τελείωσε τη θητεία του στη Σχολή Αεροπορίας του Μπορισογκλέμπσκ με επαίνους. Γρήγορα αναγνωρίστηκε σαν εξαιρετικός πιλότος, ειδικευόμενος από το 1932 σε πτήσεις μεγάλου ύψους. Μάλιστα, το 1938 πέταξε σε μία απευθείας πτήση από τη Μόσχα στο Βλαδιβοστόκ (Άπω Ανατολή) διάρκειας 24 ωρών και 36 λεπτών, κερδίζοντας τον τίτλο και το παράσημο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης.

Την πρωτομαγιά του 1936, μπροστά στον Στάλιν, ο Κοκκινάκης έκανε την πρώτη επίδειξη του νέου βομβαρδιστικού TsKB-26 (ή CKB-26) εκτελώντας ένα τολμηρό και επικίνδυνο ακροβατικό, την «λούπα του Νεστέροφ».

Στη διάρκεια του Β’ Π. Π. ο Κοκκινάκης υπηρέτησε σαν πιλότος δοκιμών και αρχιεπιθεωρητής της σοβιετικής αεροπορίας. Προήχθη σε υποπτέραρχο το 1943, εποχή που κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση και ένα τραγούδι που έλεγε «…Αν χρειαστεί θα στείλουμε τον Κοκκινάκη να βομβαρδίσει το Ναγκασάκι…».

Επισκέφθηκε το 1962 την Ελλάδα και πέθανε το 1985, έχοντας γιορτάσει τα προηγούμενα γενέθλιά του (τα 79α), σε ύψος 8.000 μέτρων! H Ρωσία έκανε γραμματόσημο το 2004 προς τιμήν του Κοκκινάκη

Ο κ. Δένδιας πρόκειται να καταθέσει στεφάνι στην προτομή του Κοκκινάκη στο αεροδρόμιο της Ανάπας, το οποίο από τον Ιούνιο του 2020 φέρει το όνομά του και από εκεί οδικώς, αύριο, θα κατευθυνθεί στην πόλη Γκελεντζίκ και τα γυρω χωριά.

Όσον αφορά το Γκελεντζίκ, καταγράφηκε στην ιστορία της ελληνικής της Διασποράς ως πόλη όπου στις 29-31 Μαρτίου το 1991 πραγματοποιήθηκε, πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το πρώτο (και μοναδικό) Ιδρυτικό Συνέδριο των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης, στο οποίο για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν 224 σύνεδροι, οι οποίοι εκπροσωπούσαν 56 ελληνικές κοινότητες της ΕΣΣΔ.

Στο σημερινό αστικό κέντρο Γκελεντζίκ σύμφωνα με την τελευταία απογραφή καταχωρήθηκαν περίπου 10.000 Έλληνες ενώ από το 2017 λειτουργεί Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο, στο οποίοι στεγαζεται μουσείο με αντικείμενα της καθημερινής ζωής των Ελλήνων της περιοχής.

Το Υπουργείο Άμυνας της Ρωσίας στην ιστοσελίδα του αναφέρει για τον Κοκκινάκη:

“Ο Βλάντιμιρ Κοκκινάκη γεννήθηκε στο Νοβοροσίσκ από εργάτη και απόγονο των Ποντίων Ελλήνων. Μεγαλώνοντας σε μια μεγάλη και δεμένη οικογένεια. Οι γονείς του, Κονσταντίν Πάβλοβιτς και Νατάλια Πετρόβνα, μεγάλωσαν επτά παιδιά. Πέντε από τους έξι γιους αφιερώθηκαν στην αεροπορία. Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Βλαντιμίρ. Από την παιδική του ηλικία, του άρεσε ο αθλητισμός, στο σχολείο ήταν εκπαιδευτής φυσικής αγωγής. Ήδη στα πρώτα του νιάτα υπήρχαν αξιοσημείωτες ιδιότητες της προσωπικότητάς του: μεγάλη αποφασιστικότητα, θέληση, θάρρος, ατρόμητος, εξαιρετικές ικανότητες. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση της οικογένειας τον ανάγκασε να αρχίσει να εργάζεται σε ηλικία 12 ετών.

Δούλευε σε φυτείες σταφυλιών, ήταν ναύτης και φορτωτής στο λιμάνι. Συνεχίζοντας να σπουδώνει μόνος του τη νύχτα, ήταν σε θέση να περάσει εξωτερικές εξετάσεις για το γυμνάσιο. Από το Δεκέμβριο του 1925 υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό, στο 221ο Σύνταγμα Της Μαύρης Θάλασσας. Το 1927 στάλθηκε για σπουδές στη Στρατιωτική Θεωρητική Σχολή Πιλότων του Λένινγκραντ, στην οποία αποφοίτησε το 1928. Από τότε, η αεροπορία έχει γίνει το πεπρωμένο του Κοκκινάκη. Πετώντας, ήταν πάντα τελειοποιημένος, ψάχνοντας για νέες ευκαιρίες της αεροπορίας, και σύντομα άρχισε να δοκιμάζει μηχανές. Τον Απρίλιο-Δεκέμβριο του 1931 ο Κοκκινάκης ήταν πιλότος-εκπαιδευτής της Στρατιωτικής Θεωρητικής Σχολής του Λένινγκραντ της Πολεμικής Αεροπορίας, το 1932-1935 – πιλότος δοκιμών του Ινστιτούτου Επιστημών και Δοκιμών της Πολεμικής Αεροπορίας. Διεξήγαγε κρατικές δοκιμές μαχητικών αεροσκαφών I-16 και JI-4, συμμετείχε σε κρατικές δοκιμές του μαχητικού I-15, καθώς και στις δοκιμές του “Link” (αεροσκάφος TB-3 με μαχητικά I-5 στα φτερά)

Έγραψε: “Είμαι πιλότος δοκιμών. Αυτό είναι το κύριο επάγγελμά μου. Δοκιμάζοντας τα αεροπλάνα, πρέπει να προσδιορίσω τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των νέων σχεδίων, όλες τις ιδιότητές τους και, πρώτα απ ‘όλα, την υψηλότερη ταχύτητα, το ανώτατο όριο, το μέγιστο εύρος. Το έργο ενός ελεγκτή αεροσκαφών είναι εξαιρετικά συναρπαστικό, αλλά και πολύ επίπονο. Ο δοκιμαστής γνωρίζει το μηχάνημα στα σχέδια. Αλλά έρχεται η μέρα που το αυτοκίνητο θα βγει από την πύλη του υπόστεγου στο πράσινο πεδίο του αεροδρομίου. Ο πιλότος μπαίνει στο πιλοτήριο, ξεκινάει τη μηχανή και οδηγεί στο γήπεδο… Ο δοκιμαστής πραγματοποιεί την πρώτη πτήση, τη δεύτερη, την τρίτη, αμέτρητες πτήσεις. Προσπαθούμε να μελετήσουμε πλήρως το αεροπλάνο, έτσι ώστε μετά από εμάς κανείς δεν θα μπορούσε να προσθέσει τίποτα στο χαρακτηριστικό του. Το έργο μας δεν μπορεί να γίνει επίσημα, δημοσίως. Ο δοκιμαστής έχει τεράστια ευθύνη. Υπογράφοντας την πράξη λήξης του αυτοκινήτου, αναλαμβανόμαστε έτσι την ευθύνη για τη ζωή των πιλότων, οι οποίοι στη συνέχεια θα πετάξουν με αυτό το αεροπλάνο. Φυσικά, το νέο αυτοκίνητο δεν είναι πάντα “εξαιρετικό”. Έπρεπε επανειλημμένα να βγω στον αέρα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Μια μέρα κατά την απογείωση, ένας από τους τροχούς του αεροπλάνου έσπασε, και έπρεπε να προσγειώνω το αυτοκίνητο σε ανώμαλη θέση. Σε μια άλλη περίπτωση, οι μηχανές πέρασαν πάνω από το δάσος, και έπρεπε να καθίσω στο πάχος. Μόλις εν πτήσει η μηχανή έπιασε φωτιά. Υπήρχαν κι άλλα προβλήματα. Αλλά όλα αυτά, ας πούμε, το κόστος παραγωγής του επαγγέλματός μας…”
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 του περασμένου αιώνα, ο Βλαντιμίρ Κονσταντίνοβιτς ξεκίνησε την εποχή των
ρεκόρ. Στις 21 Νοεμβρίου 1935, έφθασε σε υψόμετρο 14.575 μέτρων σε μονοκινητήριο αεροσκάφος, και στις 17 Ιουλίου του ίδιου έτους, ένα δικινητήριο αεροσκάφος ανέβηκε σε υψόμετρο 11.458 μέτρων με φορτίο 500 κιλών, ξεπερνώντας τα αποτελέσματα των παγκόσμιων ρεκόρ. Στις 20 Απριλίου 1936, ο βρόχος nesterov εκτελέστηκε για πρώτη φορά στον κόσμο σε ένα δικινητήριο CKB-26 (πρωτότυπο DB-3). Εκτός από τη δοκιμή νέων αεροσκαφών και πτήσεων μεγάλου ύψους, συμμετείχε επίσης σε πτήσεις μεγάλης εμβέλειας και υψηλής ταχύτητας, οι οποίες ήταν πάντα ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα της αεροπορίας. Οι πιο διάσημες είναι δύο τέτοιες πτήσεις ενός γενναίου πιλότου. Στις 27-28 Ιουνίου 1938, στο CCB-30 “Μόσχα” με πλοηγό A.M. Bryandinsky έκανε μια ά σταματημό πτήση στη διαδρομή Μόσχα – Άπω Ανατολή (Περιοχή Σπασκ-Φαρ, Πριμόμσκι) μήκους 7.580 χιλιομέτρων. Αυτή η πτήση έμεινε στην ιστορία ως πρωτοφανής ως προς τον βαθμό πολυπλοκότητάς της: για 24,5 ώρες ο Κοκκινάκης οδηγούσε το αυτοκίνητο σχεδόν τυφλά, στα χέρια του, καθοδηγούμενος από τη μοναδική διαίσθηση του πιλότου και την υποστήριξη ενός αξιόπιστου πλοηγού. Στις 17 Ιουλίου 1938, ο Κοκκινάκης τιμήθηκε με τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης για την εκτέλεση αυτής της πτήσης και το θάρρος και τον ηρωισμό που επέδειξε ο πιλότος δοκιμών Κοκκινάκη.

Ήρωες της Σοβιετικής Ένωσης της ΕΣΣΔ, βουλευτές του Ανώτατου Συμβουλίου των πιλότων της ΕΣΣΔ Μ.Γκρόμοφ, Σ. Ντανιλίν, Β. Κοκκινάκη, Α. Μπελιάκοφ, Γ. Μπαϊντούκοφ, Β. Τσκάλοφ. 1938

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο οι πιλότοι κρατήθηκαν τόσο καιρό. Ο Βλάντιμιρ Κοκκινάκης έγραψε στα απομνημονεύματά του για την πτήση αυτή ότι εκτός από τον καφέ στο θερμός, το πλήρωμα εφοδιάστηκε με ειδικά δισκία φτιαγμένα από τους σπόρους της νοτιοαφρικανικής κόλας. “Οι γιατροί που μας εξοπλισαν σε μια πτήση μεγάλων αποστάσεων συνιστούσαν ένθερμα “κόλα” και υποσχέθηκαν θαυματουργά αποτελέσματα… Ο Δρ Subbotnik συμβούλευσε να πάρετε το πρώτο δισκίο μετά από οκτώ ώρες πτήσης και να συνεχίσετε να παίρνετε την ώρα. Αυτό έκανα κι εγώ. … Χάρη σ’ αυτόν, ένιωσα εντελώς καλά. Δεν ένιωθα κουρασμένος, δεν ήθελα να κοιμηθώ καθόλου. Τις τελευταίες δύο ώρες της πτήσης, η κατάσταση ήταν τόσο τεταμένη που ξέχασα την “κόλα”. Πριν την προσγείωση ένιωθα κουρασμένος. Αλλά και πάλι είχα αρκετά για μια μέρα. Συνήθως, κατά τη διάρκεια πτήσεων μεγάλων αποστάσεων, η κόπωση εμφανίστηκε μετά από 10-12 ώρες στον αέρα.”
Ο Κοκκινάκης σημείωσε επανειλημμένα ότι στην αεροπορία έγιναν καταγραφές ταχύτητας, ύψους, εμβέλειας όχι μόνο για να αυξήσουν
το κύρος του κράτους, αλλά και για την επιδίωξη πολύ συγκεκριμένων στόχων για ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Συγκεκριμένα, επεσήμανε ότι το όχημα υψηλής ταχύτητας θα εκτελεί το πολεμικό έργο καλύτερα και ταχύτερα, με αύξηση του ύψους της πτήσης μειώνει την κατανάλωση καυσίμων, λιγότερη ευπάθεια από αντιαεροπορικά πυρά πυροβολικού και εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες. “Οι πτήσεις μεγάλων αποστάσεων”, έγραψε ο Βλαντιμίρ Κονσταντίνοβιτς, “δείχνουν ότι τα σοβιετικά αεροσκάφη έχουν τεράστια χωρητικότητα ωφέλιμου φορτίου. Αυτό σημαίνει ότι μειώνοντας τα αποθέματα βενζίνης, μπορούμε να αυξήσουμε το φορτίο της βόμβας και να παραδώσουμε στο προβλεπόμενο σημείο έναν αρκετά εντυπωσιακό αριθμό “μούρων” διαφορετικών μεγεθών.” Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πτήση προς την Άπω Ανατολή το 1938 έλαβε χώρα μπροστά στην εντεινθείσα απειλή της ιαπωνικής επιθετικότητας. Από αυτή την άποψη, το πραγματικό νόημα λαμβάνεται από τα λόγια από το τραγούδι της εποχής που «αν χρειαστεί, ο Κοκκινάκης θα πετάξει στο Ναγκασάκι…». Την άνοιξη του 1935 δόθηκε εντολή στον Κοκκινάκη να δημιουργήσει πέντε πιλότους μαχητικών αεροσκαφών και να εμφανιστεί μαζί της στην παρέλαση της Πρωτομαγιάς.
Στις 28-29 Απριλίου 1939, στο CCB-30 “Μόσχα” με τον πλοηγό Gordienko M.H. έκανε μια αμελή πτήση Μόσχα – Βόρεια Αμερική (στη διαδρομή Μόσχα – Νόβγκοροντ – Ελσίνκι – Τρόνχαϊμ – Ισλανδία – Ακρωτήριο Farvel (νότιο
άκρο της Γροιλανδίας) – το νησί Miscou) ένα μήκος 8000 χιλιομέτρων σε μόλις 22 ώρες και 65 λεπτά. Το ήμισυ αυτού του δύσκολου μονοπατιού βρίσκεται πάνω από τα ύδατα του Κόλπου της Φινλανδίας και του Κόλπου της Μπότνια, της Νορβηγικής Θάλασσας, του Στενού της Δανίας, του βορειοδυτικού Ατλαντικού Ωκεανού. Πάνω από τη Γροιλανδία, το αεροπλάνο συνάντησε έναν ισχυρό κυκλώνα, έτσι το πλήρωμα αναγκάστηκε να κερδίσει ένα υψόμετρο 7000 μ. Τα αποθέματα οξυγόνου εξαντλήθηκαν, οπότε οι πιλότοι έπρεπε να στραφούν σε μια δίαιτα μισοπεθαμένη. Για την Αμερική, το αυτοκίνητο έκανε το δρόμο του τυφλά, μέσα από στερεά σύννεφα. Από το 1959, αυτή η διαδρομή χρησιμοποιείται για τακτικές πτήσεις χωρίς στάση από τη Μόσχα προς τη Νέα Υόρκη και πίσω. Στις 2 Ιανουαρίου 1963, το πλήρωμα υπό τις διαταγές του Κοκκινάκη έκανε την πρώτη δοκιμαστική πτήση στο Il-62. Το 1965, με απόφαση της Διεθνούς Ένωσης Αεροπορικών Μεταφορών (ICCA), ο Vladimir Konstantinovich βραβεύτηκε με διαμαντένιο κολιέ “Η Αλυσίδα του Πρωτοπόρου του Τριαντάφυλλου των Ανέμων” ως πρωτοπόρος της συντομότερης αεροπορικής διαδρομής μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Κατέχει 20 παγκόσμια αεροπορικά ρεκόρ για ταχύτητα και ωφέλιμο φορτίο, εκ των οποίων 7 στο αεροσκάφος CCB-26, 13 στην Il-18. Για το θάρρος και τον ηρωισμό που επέδειξε κατά τη διάρκεια της δοκιμής του νέου αεροπορικού εξοπλισμού, ο Β.Κ. Κοκκινάκης τιμήθηκε με το δεύτερο Χρυσό Μετάλλιο Με διάταγμα της Προεδρίας του Ανώτατου Συμβουλίου της ΕΣΣΔ στις 17 Σεπτεμβρίου 1957.

Μέλη της διάσημης αεροπορικής οικογένειας, η οποία άφησε ένα αξιοσημείωτο σημάδι στην ιστορία της αεροπορίας της ΕΣΣΔ. Βαλεντίν, Βλάντιμιρ και Κωνσταντίνος Κοκκινάκης

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1941, οι πιλότοι του Στόλου της Βαλτικής άρχισαν να επιτίθενται στο Βερολίνο. Οι πτήσεις πραγματοποιήθηκαν στα όρια των φυσικών δυνάμεων των πιλότων και των τεχνικών δυνατοτήτων των μηχανών. Ωστόσο, η προσφορά της VGC έθεσε ως στόχο την εντατικοποίηση των επιθέσεων της γερμανικής πρωτεύουσας. Η διοίκηση αναρωτήθηκε τι άλλα αεροπλάνα θα μπορούσαν να φτάσουν στο Βερολίνο και ποιες βόμβες ήταν σε θέση να μεταφέρουν εκεί. Ο Κοκκινάκης προσκλήθηκε στο νησί Ezel, όπου εδρεύουν οι πιλότοι που πετούσαν στο Βερολίνο. Αφού διάβασε την κατάσταση στο έδαφος και μίλησε με το προσωπικό, έδωσε λεπτομερείς συστάσεις για το πώς και τι θα μπορούσε να αποσπάσει ένας απλός πιλότος από το αεροσκάφος DB-3. Οι εξειδικευμένες συμβουλές του πιλότου έγιναν δεκτές άνευ όρων. Οι επιτιθέμενοι και τα βομβαρδιστικά που τοποθετούσαν στα φτερά του πιλότου έριξαν τα χτυπήματα τους στον εχθρό, ανοίγοντας το δρόμο για την επίθεση πεζικού και αρμάτων μάχης κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ,στις μάχες στο τόξο Kursk και στις επιχειρήσεις Dnipro,Vislo-Oder και άλλες επιχειρήσεις. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Κοκκινάκης συνδύασε το έργο ενός πιλότου δοκιμών με τις δραστηριότητες του Αρχηγού της Γενικής Επιθεώρησης Ναρκωτικών της Αεροπορικής Βιομηχανίας (1943-1947) και του επικεφαλής της υπηρεσίας δοκιμών πτήσης της αεροπορικής βιομηχανίας.
Το 1961, ο διάσημος πιλότος δοκιμών εξελέγη αντιπρόεδρος και το 1967 πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αεροπορίας.
Αργότερα, ο Υποστράτηγος Αεροπορίας Β.Κ. Κοκκινάκης, αν και ήταν σε εφεδρεία, αλλά συνέχισε να εργάζεται ως μηχανικός μεθοδιστών ονόματι S.V. Ilyushin. Το 1968, ο Βλαντιμίρ Κοκκινάκης διορίστηκε υπεύθυνος εκπρόσωπος του Γενικού Σχεδιαστή στο συγκρότημα κατασκευής πτήσεων του γραφείου σχεδιασμού. Ήταν ο συγγραφέας των βιβλίων “Πορεία προς την Ανατολή” και “Πώς πετάξαμε”. Ζούσε στη Μόσχα και θάφτηκε στο κοιμητήριο Νοβοντεϊβίτσι στη Μόσχα.

Αεροσκάφος Il-96-300 RA-96011 Aeroflot, με το όνομα Β. Κοκκινάκη

Εκτός από τα δύο χρυσά μετάλλια αστεριών, Kokkinaki απονεμήθηκε επίσης έξι διαταγές Λένιν (1936, 1938, 1939, 1945, 1951, 1984), το Τάγμα της Οκτωβριανής Επανάστασης (1974), 3 Τάγματα του Κόκκινου Λάβαρα (1944, 1945, 1957), Τάγματα πατριωτικού πολέμου 2ου βαθμού (1944) και 1ου βαθμού (1947), 4 Τάγματα του Ερυθρού Αστέρα (1939, 1941, 1944, 1969), καθώς και μετάλλια και ξένα βραβεία. Του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν (1960), το Χρυσό Αεροπορικό Μετάλλιο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αεροπορίας (1965), τιμητικούς τίτλους: Διακεκριμένος Πιλότος Δοκιμών της ΕΣΣΔ (1959), Διακεκριμένος Δάσκαλος Αθλητισμού της ΕΣΣΔ (1959), Επίτιμος Πολίτης του Νοβοροσίσκ (1970). Οι δρόμοι στη Μόσχα, Ροστόφ-ον-Ντον, Νοβοκουζνέτσκ, Ντονσκόι Τουλά, Καζακστάν (Αλμάτι), Ουκρανία (Σλοβιάνσκ, Μακεγιέφκα, Μπροβάρα, Βλάντιμιρ-Βολίνσκ) πήραν το όνομά τους από τον πιλότο. Το όνομα «Κοκκινάκη» φέρει το αεροσκάφος il-96-300 (RA-96011) της Aeroflot – Ρωσικές Αερογραμμές, Il-76TD-90VD (RA-76950) του Βόλγα-Ντνέππρ και του Γιακ-42 (RA-42446) του ρωσικού υπουργείου Εκτάκτων Αναγκών. Το 1975, μια χάλκινη προτομή εγκαταστάθηκε στο Νοβοροσίσκ από έναν διάσημο πιλότο δοκιμών.

Προτομή του Β.Α. Κοκκινάκη στο Νοβοροσίσκ