Ο ακραίος Ντεβλέτ Μπαχτσελή

Ο ΑΔΙΛΛΑΚΤΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΜΙΣΕΛΛΗΝΑΣ.

Του Αλέκου Παπαδόπουλου

Δεν είναι η πρώτη, δεύτερη, τρίτη. Αλλά η πολλοστή φορά που ξερνά το μίσος του κατά των Ελλήνων και της Ελλάδας γενικά, ο προεκλογικός συνεταίρος του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, Αρχηγός του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικής Δράσης Ντεβλέτ Μπαχτσελή. Γεγονός, ότι η σύμπραξη αυτή συνέβαλε στη νίκη του Ερντογάν , έστω στο δεύτερο γύρο και του εξασφάλισε παράλληλα την πλειοψηφία στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση, χωρίς, μέχρι στιγμής τουλάχιστον να έχουν γίνει γνωστά τα ανταλλάγματα. Τι δηλαδή του παρείχε η συγκεκριμένη συνεργασία, εφόσον δεν μετέχει στην κυβέρνηση ούτε και ενδιαφέρθηκε να καταλάβει το θώκο του Προέδρου της Βουλής, που τις μετεκλογικές μέρες εθεωρείτο βέβαιο.
Ακραίος εθνικιστής ο Μπαχτσελή. Στο Κυπριακό σε όλες τις φάσεις του, φανατικότερος και των πλέον αδιάλλακτων φαίνεται να εκτελεί την παρακαταθήκη του Αλπασλάν Τουρκές ο οποίος καταγόταν από την Κύπρο και θεωρείται μέντορας του. Απροκάλυπτος εχθρός του Φαναρίου και σεσημασμένος ανθέλληνας. Όχι περιστασιακά. Αλλά ακόμη και τότε, που γινόταν λόγος περί τουρκοελληνικής φιλίας. Τότε που συνάπτονταν κουμπαριές και ήταν συχνά τα μεταξύ μας πάνε και έλα. Και για άλλη μια φορά, πολλοστή, οι επικεφαλής των δύο χωρών έλεγαν ίσως και να πίστευαν ότι είναι εφικτή η συνεργασία τους και υπέγραφαν με αισιοδοξία ίσως φαινομενική, διάφορες διμερείς συμφωνίες, καταδικασμένες όμως όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, να παραμείνουν στα χαρτιά, σε σημείο μάλιστα, αργότερα, ίσως και να μη θυμόνταν οι αρμόδιοι τι ακριβώς είχαν υπογράψει.

Αυτός λοιπόν διαδέχθηκε το συνταγματάρχη Αλπασλάν Τουρκές ο οποίος μετείχε στην ηγετική κλίκα της επανάστασης του 1960 κατά του καθεστώτος Μπαγιάρ – Μεντερές και οργάνωσε στη συνέχεια τους “Γκρίζους Λύκους” ως μυστική στρατιά του βαθέως κράτους. Μιας οργάνωσης που επανειλημμένα έχει κατηγορηθεί για πολλά και ποικίλα εγκλήματα κατά καιρούς δε είχε και μάλλον εξακολουθεί να έχει, παρασκηνιακά, λόγο στις εξελίξεις του τόπου χωρίς να έχει εμποδιστεί ποτέ η δραστηριότητα της και χωρίς να έχει γίνει γνωστό πόθεν κατευθύνεται .
Γεννημένος το 1948, στην κωμόπολη Μπαχτσέ της πόλης Οσμανιέ της Nότιας Τουρκίας. Μιας περιοχής που κατοικείτο κάποτε κατά το πλείστον από Αρμενίους. Λέγεται μάλιστα ότι Αρμένισσα
ήταν και η γιαγιά του, την οποία είχε υιοθετήσει από τη Νομαρχία Αδάνων ο παππούς του στα 12 της χρόνια. Με ετήσιο επίδομα διατροφής, όπως συνηθίζονταν τότε τις 200 χρυσές λίρες. Σύντομα όμως όταν την διακόρευσε -σύνηθες και διαχρονικό το φαινόμενο – υποχρεώθηκε να τη νυμφευθεί, οπότε και εξισλαμίσθηκε η θετή κόρη μετονομασθείσα Σααντέτ. Και ίσως ίσως η συγγενική αυτή σχέση με μία Χριστιανή, να καθιστά τον Μπαχτσελή, όπως συμβαίνει και με πολλούς άλλους πολιτικούς της αυτής κατηγορίας, πολύ πιο ακραίο και φανατικό από τους καθαρόαιμους Μουσουλμάνους , προς διάψευση εννοείται της υφισταμένης αιμομιξίας τους.
Όχι μόνο από το συγκεκριμένο της υιοθεσίας. Αλλά και άλλα σχετικά στοιχεία προκύπτει ασυζητητί ότι η οικογένεια του ήταν από τις πιο εύπορες της περιοχής. Έχει άλλα 5 αδέλφια και εξακολουθεί να συγκατοικεί όπως πάντοτε άλλωστε με την μικρότερη αδελφή του. Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελή δεν ήλθε ποτέ σε γάμο. Φοιτούσε πάντοτε σε ιδιωτικά Κολλέγια. ‘Εχει παιδεία οικονομολόγου και διετέλεσε επιμελητής σε Πανεπιστήμιο της Άγκυρας, εντρυφήσας σε θέματα διεθνούς εμπορίου, ενώ δε φαινόταν αποφασισμένος να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, εμπνευσθείς υποθέτω από τα σοβινιστικά κηρύγματα του κινηματία ταγματάρχη Αλπασλάν Τουρκές παραιτείται από το Πανεπιστήμιο. Αλλάζει κυριολεκτικά πορεία και προσχωρεί στο κίνημα του που εξελίσσεται αργότερα, το 1969, σε πολιτικό κόμμα, με τη φιλοδοξία να διαδραματίσει ενεργό πλέον ρόλο στην πολιτική.
Το 1997 με το θάνατο του Τουρκές εκλέγεται στην Αρχηγία του παραπάνω Κόμματος. Το 1999 στις εθνικές εκλογές το Κόμμα του έρχεται δεύτερο και συμμετέχει ως αντιπρόεδρος και υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση συνασπισμού που σχηματίζει ο Μπουλέντ Ετζεβίτ με το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς, το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδος και το Εθνικιστικό. Στις εκλογές του 2002 το Κόμμα του μένει εκτός Βουλής. Επανεκλέγεται όμως το 2007 και έκτοτε εκλέγεται ως βουλευτής, χωρίς πάντως να κατορθώσει ποτέ του να επισκιάσει το Κόμμα του Ερντογάν ή έστω το Λαϊκό Κόμμα, οπότε και μετά το αποτυχημένο κίνημα του 2016… προσγειώνεται, προσχωρών-τας προς γενική κατάπληξη όλων των πολιτικών κύκλων, στο άρμα του Ερντογάν του οποίου υπήρξε πολέμιος επί πολλά έτη. Προσχώρηση όμως που με την αποχώρηση της Μεράλ Ακσενέρ μείωσε στα μισά τη δύναμη του Κόμματος του και παραμέρισε όλες τις φιλοδοξίες του.
Στρατηγικά, αληθεύει ότι στην εμμονή του Μπαχτσελή οφείλονται τα εύσημα της επίσπευσης των εθνικών εκλογών, ο οποίος προβλέψας ότι επίκειται η μεγάλη οικονομική κρίση και η συντριπτική υποχώρηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, φυσικά με όλες τις συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων και των μισθοσυντήρητων, έπεισε στο παραπέντε τον Ερντογάν να παραιτηθεί της εμμονής του για τη διενέργεια τους τον Μάρτιο του 2019. Πρόβλεψη που συνέβαλε τα μέγιστα στη νίκη του, ενώ είναι πάλι γεγονός, ότι αν συνέπραττε προεκλογικά με τα άλλα αντιπολιτευόμενα Κόμματα η εκλογή του Ερντογάν στην Προεδρία της Δημοκρατίας θα απέβαινε μάλλον όνειρο θερινής νυκτός και θα ανατρέπονταν αμετάκλητα όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια του για τη χώρα, για τον ίδιο και για το στενό συγγενικό του περιβάλλον.

Ποσώς μας ενδιαφέρουν βέβαια τα βιογραφικά και τα εσωκομματικά του Ντεβλέτ Μπαχτσελή, μας ενδιαφέρει όμως ο αθεράπευτος φανατισμός του. Το μίσος του κατά της Ελλάδας, κατά του Πατριαρχείου, κατά του στοιχείου μας γενικά με αναμφισβήτητο ενεργό ρόλο στα γεγονότα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου του 1955. Αλλά και των εθνικών μειονοτήτων και των Κούρδων ειδικότερα , δεδομένου ότι αποκλείει κατηγορηματικά κάθε σκέψη συνεννόησης με τα κινήματα και τις ηγεσίες τους, ενώ υποδαυλίζει το αντιαμερικανικό και το αντιδυτικό μένος της Άγκυρας, ενθουσιασμένος όταν κορυφώνεται, άσχετο αν παλαιότερα και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ’50 οι “Γκρίζοι Λύκοι” δρούσαν ποικιλότροπα κατά της Ρωσίας σε μια προσπάθεια που στόχευε τότε στην εξέγερση των εκεί Μουσουλμα-νικών πληθυσμών ίσως καθ΄υπαγόρευση της CIA. Βαρύνονται επίσης και με τη σφαγή 100 Αλεβήδων το Δεκέμβριο του 1978. Μας ενδιαφέρει όμως και η ανένδοτη στάση του στο Κυπριακό καθώς και το πόσο αρνητικά είχε δράσει όταν η Τουρκία είχε αποδεχθεί ως λύση το σχέδιο Ανάν και τον αγώνα που έκανε για να μεταπείσει τους Τουρκοκυπρίους.
Αυτός λοιπόν επανέφερε και στη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση το συμβολικό χαιρετισμό του εθνικισμού και του παντουρκισμού με τα δάκτυλα του ενός χεριού να συμβολίζουν το κεφάλι του λύκου, χαιρετισμό που στη συνέχεια υιοθέτησαν τόσο ο Ερντογάν όσο και ο τελευταίος Πρωθυπουργός Μπιναλή Γιλντιρίμ. Αυτός είπε πρόσφατα ότι αν οι Έλληνες θέλουν να ξαναπέσουν στη θάλασσα ο τουρκικός στρατός είναι πανέτοιμος και ότι η Κυβέρνηση των Αθηνών αν το αγνοεί θα πρέπει να μάθει τι έπαθαν οι Έλληνες το 1922. Αυτός είπε και πάλι ότι η Κύπρος είναι τουρκική και αν οι Ελληνοκύπριοι επιμένουν στην ένωση δεν έχουν παρά να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Όσον αφορά για τον Πάνο Καμμένο του συνέστησε να ξυπνήσει αν κοιμάται και ονειρεύεται το Δία, τον εαυτό του δε ως Απόλλωνα και αν διέρχεται κρίσεις υστερίας θα πρέπει να μπει σε κλινική.
Και ενώ ουδείς υπεύθυνος αναλυτής μπορεί σήμερα να εξηγήσει που οφείλεται η άνευ όρων εμφανών ένταξη του Μπαχτσελή στο άρμα του Ερντογάν και είναι γνωστό σε όλους τους ασχολούμενους με τη σύγχρονο ιστορία της Τουρκίας, ότι τις σχετικές προθέσεις του αποκάλυψε βεβαίως με ρίσκο, τη νύκτα του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Ιουνίου του 2016 λαβών θέση στο πλευρό του Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν προτού ακόμη αποκρυσταλλωθεί η κατάσταση, είναι εύκολο να συμπεράνει ο καθείς που μπορεί να τον παρασύρει και πως μπορεί να τον επηρεάζει καθημερινά ένας φιλόδοξος πολιτικός που συγγράφει πλέον τον επίλογο της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ως απόλυτα αποτυχημένος και που διατελεί -το κυριότερο- υπό την επίδραση συγκρουόμενων παθολογικών συμπλεγμάτων ανωτερότητας και κατωτερότητας, τα οποία και του στερούν κάθε κοινωνικό συναίσθημα.