Σε Φαναριώτικο μέλος το τροπάριο της Κασισιανής στον νέο Καθεδρικό Ναό της Λευκωσίας.

Απόψε , Μ. Τρίτη εσπέρας , τελείται στις εκκλησίες ο Όρθρος της Μ. Τετάρτης. Στην Ακολουθία αυτή ξεχωρίζει το Δοξαστικό των Αποστίχων, ποίημα της μοναδικής βυζαντινής υμνογράφου, Κασσιανής μοναχής, “Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Γυνή…”. 

Η Κασσιανή (περίπου μέσα του 9ου αιώνος μ.Χ.), της οποίας η Εκκλησία τιμά την μνήμη στις 7 Σεπτεμβρίου, εξιστορεί τη μετάνοια της αμαρτωλής εκείνης γυναίκας που ήταν πόρνη και μεταστράφηκε από την αγάπη του Χριστού. Η γυναίκα που έπεσε σε τόσες πολλές αμαρτίες, ένιωσε ξαφνικά στα πόδια Του το μυστήριο της θεότητάς Του. Η Κασσιανή κατέχει στην ιστορία των Βυζαντινών γραμμάτων ξεχωριστή θέση ως αξιόλογη ποιήτρια με πολλά κοσμικά ποιήματα και άλλα συγγράμματα, αλλά και πολλά εκκλησιαστικά ποιήματα, ύμνους, τροπάρια, ιδιόμελα κ.λ.π. Σπουδαίο υμνογραφικό έργο είναι το πρώτο δοξαστικό του εσπερινού των Χριστουγέννων «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί της γής…» , ορισμένα τροπάρια από τον Κανόνα του Μ. Σαββάτου και άλλα. κά. 

Απόψε στον Καθεδρικό Ναό του Αποστόλου Βαρνάβα χοροστάτησε εκ του παραθρονίου  ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’. Στο τέλος του Όρθρου οι δύο χοροί  υπό τον Ανδρέα Κουκίδη ( δ) και τον Μάριο Κουκίδη ( α )  προσήλθαν στο μέσον του σολέα, όπου με χοράρχη τον διευθυντή της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ι. Αρχιεπισκοπής, πρωτοπρεσβύτερο , Δημήτριο Δημοσθένους , απέδωσαν το Ιδιόμελο Τροπάριο  της Κασσιανής.

ΦΩΤΟ: Α. Βικέτος

Το ποίημα της Κασσιανής  μελοποίησε σε ήχο πλάγιο του Δ΄περί τα τέλη του 18ου αιώνα , ο     Λαμπαδάριος της ΜτΧΕ, Πέτρος Πελοποννήσιος  (1730-1777), ο οποίος υπήρξε ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της μεταβυζαντινής παραδόσεως. Το μέλος αυτό , επιδή ήταν αργό ,  συντμήθηκε κατά την δεκαετία του 1950 από τον Άρχοντα Πρωτοψάλτη της ΜτΧΕ,  Κωνσταντίνο Πρίγγο.  Αυτός υπηρέτησε ως πρωτοψάλτης στο Φανάρι από το 1939 έως το 1959.  Άπόψε στον Καθεδρικό Ναό το τροπάριο της Κασσιανής ήταν βασισμένο στην σύντμηση του Πρίγγου

Δόξα Πατρί και Υιώ καί Αγίω Πνεύματι.
Καί νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ιδιόμελον. Ήχος πλ. δ’.
Ποίημα Κασσιανής Μοναχής

Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πληγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους Ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει· καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχους· ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

*ΕΔΩ ακούστε το τροπάριο , όπως το ψάλλει ο Μέγας πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, π. Γεώργιος Τσέτσης, κατά το ύφος και την παράδοση της ΜτΧΕ

*ΠΑΝΩ: Η Υμνογράφος Κασσιανή μοναχή ( Αρχείο Φώτη Κόντογλου)