Αφετηρία … νέας πορείας

Του Αντώνη Δημητρίου

Αυτό που αισθανθήκαμε όλοι την περασμένη Τρίτη, ήταν εξ απροόπτου ιστορικό απρόβλεπτο. Πιαστήκαμε ηθικά γυμνοί και εκτεθειμένοι σε ζωντανή μετάδοση, να μας δέρνει προσωπικά και συλλογικά η συγκλονιστική αγωνία για την τύχη δυο ανήλικων παιδιών στις άγνωστες προθέσεις ή ορέξεις του απαγωγέα τους.

Το γεγονός αυτό το περιγράφω ως κορυφαίο δείγμα αφύπνισης κοινωνικής αλληλεγγύης σε ιστορικές στιγμές: ΟΤΑΝ ΟΛΑ τα άτομα γίνονται ΕΝΑ, ή ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ.

Πρόκειται για ένα διαχρονικό δυναμισμό, που μας χτύπησε την πόρτα, του ανοίξαμε, τον υποδεχτήκαμε και τον αγκαλιάσαμε. Αναλαμβάνοντας αυτονόητα το ιστορικό χρέος να μην ξεχάσουμε τίποτε από τα συγκλονιστικά που βιώσαμε.

Στο σκοτάδι της αγωνίας, μέχρι το παραλήρημα του συλλογικού ενθουσιασμού και της ψυχικής ευφορίας που βιώσαμε, κυριάρχησε μια έκρηξη μνήμης που θύμισε στους αιώνες τον παλιό μας καλό εαυτό.

Αυτό συμβαίνει όταν θετικά και αρνητικά απωθημένα, ξεχασμένα στο χρόνο, πυροδοτούν τον σπινθήρα της Δημιουργίας και προκαλούν μια δυναμική ανακατάταξη θετικών αισθημάτων και συναισθημάτων, που απογειώνουν εν ριπή οφθαλμού ψηλά…

Τέτοια περιστατικά ξαφνιάζουν σαν εξωγήινης προέλευσης, που όλα δείχνουν ότι ίσως μπορεί και να είναι.

Εκδηλώνονται σαν ευεργεσία που εσύ πολεμάς να την κρύψεις μην φανεί, μα είναι των αδυνάτων αδύνατον. Αυτή δεν συγκρατιέται με τίποτε. Είναι σαν πολλοί κόμποι από το βάθος που ανεβαίνουν στο λαιμό κι εσύ επιχειρείς να τους καταπιείς αλλά δεν καταπίνονται…

Συνωστίζονται και πιέζουν ασυγκράτητα σε ένα λυγμό που νοιώθεις ότι το πολύ που μπορείς είναι να τον συγκρατείς για λίγο στις ρίζες της γλώσσας, ενώ το ελάχιστο που καταφέρνεις, είναι να τον αποβάλλεις με ελαφρύ βήχα σε μικρές δόσεις που κρυφακούγονται από όλους…

Εκπηγάζουν (συν)κίνηση που κατασταλάζει σε βουρκωμένα μάτια, που εσύ πασχίζεις μην γίνει αντιληπτή αλλά αυτό, είναι αδύνατο των αδυνάτων. Όσο δάκρυ και να αναρροφήσεις, το μεγάλο υπόλοιπο τρέχει να σου πλύνει το Ανθρώπινο Πρόσωπο, σταλμένο σαν από βουβή και αυστηρά προσωπική εξομολόγηση.

Την ίδια εικόνα βλέπεις υπό γωνία να προβάλλει στα πρόσωπα όλων, όσοι στέκονται αποσβολωμένοι ή κινούνται τριγύρω σου.

Εκεί τα χάνεις. Είναι ίσως η συζυγία προσωπικής (συν)είδησης και συλλογικού υποσυνείδητου που σου δείχνουν τον δρόμο να επαναξιολογείς μπρος-πίσω τα πάντα: Όσα είδες ή δεν θυμάσαι να είδες. Όσα άκουσες ή δεν θυμάσαι να άκουσες…

Είναι μια λογική εντός λογικής που λουφάζει σαν ευλογημένος σπόρος στο αυγό του καπιταλιστικού παράλογου, (ή του Κολόμβου) που σήμερα βράζει στα πούπουλα της νεοφιλελεύθερης διαφθοράς.

Απέναντι στέκει η Κοινή Λογική. Είναι αυτή που αξιωθήκαμε να δεξιωθούμε για έξη ώρες μόνο, ύστερα από εξήντα χρόνια καθυστέρηση στη στέρηση και παρ όλα αυτά, ΑΥΤΗ έκανε το Θαύμα της:

Μας άφησε στην αφετηρία, να αλλάξουμε πορεία…

ΠΗΓΗ: sosialistes.eu