“ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΑΙ” ΦΕΜΙΝΙΖΟΥΣΑΙ “ΑΙΛΟΥΡΟ-ΟΥΡΙΤΣΑΙ”

“Ο φεμινισμός είναι η ριζοσπαστική άποψις, ότι αι γυναίκες είναι άνθρωπποι”.

(C. Kramarae, P. A. Treichler)

Του Μητροπολίτη 

Γέροντος Χαλκηδόνος 

Αθανασίου

Hallo, Hallo, ακούσατε φίλοι και ου. Ωσάν να μην ήρκουν τα πολύτιμα “δωρήματα” της ούτω καλουμένης φεμινιστικής κινήσεως και θεολογίας εις άπασαν την οικουμένην και τους “χυμώδεις” καρπούς αυτής, ενεφανίσθησαν εσχάτως εις την γηραιάν ήπειρον νεήλυδές τινες θηλείου γένους, οιονεί θεολογίζουσαι, αι οποίαι έθεσαν, ως μη ώφελεν, το θέμα του εφοδιασμού της προσωνυμίας Θεός μετά ενός αστερίσκου (Gender Sternchen), δηλωτικού του α-φυλου του Θεού, καθ’ ότι ριζοσπαστικοί τινες φεμινισταί-φεμινίστριαι τολμούν να αποκαλούν τον Θεόν και Μητέρα, τούτ’ έστιν θεάν, αποδίδοντες εις αυτόν φύλον ( π. Γ. Τσέτσης).

Μη νομίσει δε τις ότι ο ισχυριζόμενος ταύτα τυγχάνει αντιφεμινιστής, εφ’ όσον μάλιστα ασχολείται και με την τέχνην και την παραστατικήν θεολογίαν εις την οποίαν το ανθρώπινο σώμα τυγχάνει το σπουδαιότερον θέμα αυτής (Goethe).

Όμως όλα δέον να έχουν τα όριά των. Η γυνή είναι γυνή, παραμένουσα ως τοιαύτη και αν εισέτι φορεί στενότατας! περικνημίδας, έχει κόμμωσιν ala garçon κ.α. και ο ανήρ ανήρ. Όταν όμως παραβιάζονται τα όρια, μεταλλάσσονται τα φύλα ως προς την προσωπικότητα ουχί εκουσίως η δι’ επεμβάσεων. Όταν δήλον ότι αι κυρίαι επιθυμούν να οδηγούν νταλίκας, τραίνα, καθίστανται διευθυνταί επιχειρήσεων και ηγετικά πολιτικά, εγωπαθή ανδρείκελα. Όταν προσπαθούν να εμφανισθούν ως άνδρες διά να αποδείξουν τι; Ότι δύνανται τα των ανδρών άπαντα, καθιστάμεναι “υβριδικά” αδρογύναια με απώλειαν της θηλυκότητός των και της σπουδαιοτάτης δι’ αυτάς μητρότητος, τουθ’ όπερ ουχί μόνον αφύσικον, αλλά και αντιαισθητικόν εξ απόψεως της πολυποθήτου ωραιότητος.

Ούτως το μικρόν αστράκιον όπισθεν του ονόματος του Θεού, εμβάλλει τον αναγνώστην εις σκέψεις. Διότι ο Θεός δεν είναι δυνατόν να καταταγεί εις εν φύλον η μίαν ανθρωπίνην κατηγορίαν. Ο Θεός είναι δήθεν εν άνοιγμα κατ’ αυτούς διά την πολυμορφίαν. Διότι εξάγεται δι’ ενός αστερίσκου εκ του φυλετικού πεδίου. Ούτως μένει ανοικτόν το πως και ποίος είναι ο Θεός.

Πάντα όμως τα οποία ημείς οι άνθρωποι σκεπτόμεθα, αισθανόμεθα και εκφράζομεν, θα ήσαν ανεπαρκή διά να περιγράψωμεν τον Θεόν, τον απερίγραπτον, υπερβατικόν και ακατάληπτον. Ακριβώς δε δήθεν τούτο, φησί,  εκφράζεται διά του αστερίσκου. Και εις την Αγίαν Γραφήν αποκαλύπτεται άλλωστε ο Θεός πολυμόρφως, “πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός” (Εβρ. 1, 1).

Και εις μεν την Π. Διαθήκην μάλλον αφηρημένος, εις δε την Καινήν διά της ενανθρωπήσεως εν Χριστώ, υπομιμνήσκων μίαν τριαδολογικήν μάλλον ανδρικήν εικόνα αυτού. Πρβλ. την περίφημον ι. εικόνα της Αγίας Τριάδος του A. Rublev.

Το ίδιον του Θεού δύναται πάντοτε να είναι μόνον τμηματικόν, και δι’ εν χρονικόν διάστημα. Διό και ο αστερίσκος δήθεν καθιστά δυνατήν την διά περισσοτέρους ανθρώπους είσοδον διά μίαν ολοκληρωμένην σχέσιν προς τον Θεόν, όπως ούτος παρίσταται προσωπικώς εις τον πλουραλιστικόν κόσμον μας (A.-S. Kleine).

Έτεροι όμως ισχυρίζονται, ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκην αστερίσκου. Διότι αφ’ ενός είναι η “τελευταία λέξις προ της σιγής” (K. Rahner). Αφ’ ετέρου δε εις την τριαδικήν του αγάπην, δυναμική πολυμορφία, συνθετικότης και ζωτικότης, η οποία διαπερά ημάς ως δημιουργική δύναμις και εξ αυτής δυνάμεθα να ομιλούμεν περί του Θεού.

Δέον λοιπόν να περιορίσωμεν την απείρως υπερβαίνουσαν ημάς πραγματικότητα του Θεού με έναν αστερίσκον; Ακόμη και εάν εν τη θρησκευτική ιστορία, η προσφώνησις του Θεού “Κύριος” (κυρίως διά τον Χριστόν), συνδέεται με ανδρικάς εικόνας αυτού. Ακόμη και εάν εις την Αγίαν Γραφήν τονίζεται:  Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι προ προσώπου μου. Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης (Δευτ. 5, 7-8). “Θεόν (γαρ) ουδείς εώρακε πώποτε” (Ιω. 1, 18) και “είπεν· ου δυνήση ιδείν το πρόσωπόν μου· ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται” (Εξ. 33, 20).

Διότι ο Θεός είναι άρρην, θήλυς, διάφορος, νέος, γέρων εν πάση ωραιότητι των πολλών χρωμάτων[1]. Τούτο μαρτυρεί και η παραστατική θεολογία εμφανώς, με τα επίθετα και τας διαφόρους μορφάς των εις την εικονογραφίαν, όπως: ΙΣ ΧΣ ο Παντοκράτωρ, ο Παλαιός των Ημερών, ο Εμμανουήλ, ο Αναπεσών, ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος, ο Καλός Ποιμήν κ.α.

A propos: Ο αστερίσκος, επιτραπήτω μοι προς θυμιδίαν ανακαλεί πως και τον πολιόν, ταπεινόν, άκακον, ασκητικόν και μελίρρυτον τη ψαλμωδία αρχιερέα του Φαναρίου της παλαιάς Σχολής –χαρίσματα σπάνια η ανύπαρκτα σήμερον–, ο οποίος  ως εις “των του Χριστού πενήτων” δεν “ξεμπάρκαρε” όπως ουκ ολίγοι σήμερον ενδυούμενοι βύσσον και πορφύραν λαμπρώς, αλλά ηγόρασεν εκ της ονομαστής αγοράς (Τσαρσίου) της Βασιλευούσης αστερίσκους της στολής των “αξιωματικών”! παρακαλώ, διά να  “κοσμήσει” το στερέωμα της Μίτρας αυτού, –εν στοιχείον διαθρησκειακής παραστατικής θεολογίας συμβαλούσης εις τον διάλογον– εμπαιζόμενος υπό των περί αυτόν “δελφίνων”. O tempora o mores.

Αιωνία του η μνήμη!

—————————-

[1]– A.-S. Kleine, M. Eckholt, Gott* mit Sternchen schreiben?, Publik – Forum ἀρ. 20 (2020) 8.