Τα «θα» του Ερντογάν και η ημερομηνία λήξης τους.

Του Αλέκου Παπαδόπουλου

Παγκόσμια διάκριση αντοχής θα δικαιούται ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν όταν ολοκληρώσει την προεκλογική περιοδεία του από άκρου σε άκρο σε όλη τη χώρα. Περιοδεία που ουσιαστικά άρχισε προ μηνών, αμέσως μετά το δημοψήφισμα που θα αλλάξει ριζικά το σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας και θα τον καταστήσει νόμιμα πλέον και ουσιαστικά απόλυτο άρχοντά της. Με καθημερινές ομιλίες που ασφαλώς και θα πυκνώσουν όσο πλησιάζει η κρίσιμη ημερομηνία των εθνικών εκλογών, έχει ήδη οργώσει ο Ερντογάν σχεδόν όλους τους νομούς της χώρας, υποσχόμενος τα πάντα στα φανατισμένα πλήθη που φυσικά και δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τις προειδοποιήσεις της Fits, της Standard and Poors και της Goldman Sachs, ήδη δε έχουν πεισθεί ότι η ακράτητη πτώση της αγοραστικής τους δύναμης οφείλεται στις μηχανορραφίες της Αμερικής, της Ευρώπης και γενικά της Δύσης, που δεν μπορούν να συμβιβασθούν με τα άλματα της χώρας τους και ότι με επικεφαλής τον Ερντογάν στο τέλος της επόμενης πενταετίας, η Τουρκία θα καταστεί υπερδύναμη σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς.
Και ενώ όλα τα παραπάνω απεικονίζουν τη μια όψη του νομίσματος ΕΡΝΤΟΓΑΝ η άλλη όψη, εξ ίσου σοβαρή μάλλον και σοβαρότερη, είναι αυτή που συνδέεται με τα οικονομικά της Τουρκίας και προκαλούν ένα πλήθος αμείλικτων ερωτηματικών και κυρίως πώς θα μπορέσει ο Ερντογάν, σε περίπτωση επικράτησής του στις εκλογές της 24ης Ιουνίου, να ανταποκριθεί στις τεράστιες υποχρεώσεις που επωμίζεται όχι μόνο με τα εξοπλιστικά, τον πυρηνικό σταθμό του Ακκουγιού, αλλά και τα τόσα άλλα έργα που αναγγέλει καθημερινά και τις υποσχέσεις που απλόχερα δίνει στον κόσμο.
Ουδείς πολιτικός ηγέτης, συμπεριλαμβανομένων και των πλέον λαοπρόβλητων, ουδέποτε και ουδαμού κατόρθωσε να εμπαίξει επ’ αόριστον τα πλήθη. Όλα τα “θα” έχουν ημερομηνία λήξης και η ημερομηνία αυτή χρονικά δεν μετατίθεται επανειλημμένα, εκπνέει δε αυτόματα με την εξάντληση της υπομονής, της αντοχής και της ανοχής των λαών. Όσον αφορά τον Ερντογάν κυβέρνησε τη χώρα του επί 16 συναπτά έτη. Πέρασε όλα τα στάδια. Από κομματικό στέλεχος αρχικά, κατόρθωσε να γίνει Δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως και παρότι σε μια φάση βρέθηκε στη φυλακή, χάρη στην έντιμη απέναντί του συμπεριφορά του Αμπντουλάχ Γκιουλ, ανέλαβε ακολούθως την Αρχηγία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Έγινε Πρωθυπουργός και στη συνέχεια Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τώρα δε στο πλαίσιο του Συντάγματος που έφτιαξε στα μέτρα του, είναι αποφασισμένος να καταστεί πάση θυσία και με οποιοδήποτε αντάλλαγμα, ο απόλυτος άρχοντας της χώρας του, χωρίς Πρωθυπουργό και χωρίς άλλες αρχές που θα έχουν λόγο και ταυτόχρονα δικαίωμα παρέμβασης στους χειρισμούς και στις αποφάσεις του. Κρίσιμη η αναμέτρηση. Δεδομένου μάλιστα ότι σε περίπτωση οιουδήποτε ατυχήματος, θα ανατραπούν όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του και θα αποβούν φρούδα τα όνειρά του, χωρίς να αποκλείεται ως απλός πολίτης πλέον να κληθεί και σε απολογία για όσα πολλά και ποικίλα έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί από την αντιπολίτευση. Ενδεχόμενα που καθιστούν ανθρώπινη την αγωνία του. Πρώτιστο μέλημά του ήταν να αποκλείσει την υποψηφιότητα του άλλοτε στενού του συνεργάτη Αμπντουλάχ Γκιουλ και προς τούτο δε δίστασε να παραβιάσει ακόμη και το Σύνταγμα αναθέτοντας ειδική αποστολή στον Γενικό Επιτελάρχη Χουλουσή Ακάρ. Ο Γκιουλ θα αντλούσε ψήφους από την ίδια πηγή του Ερντογάν και παρότι αποδεδειγμένα θα υστερούσε στον πρώτο γύρο, στον δεύτερο γύρο θα εξασφάλιζε σίγουρα το προβάδισμα, αν εννοείται κατόρθωνε να πείσει στο πρόσωπό του τα αντιπολιτευόμενα κόμματα.
Σήμερα ο κίνδυνος Γκιουλ εξέλειπε, γιατί και η αντιπολίτευση έκρινε περιορισμένη την εκλογική απήχησή του, επηρεασμένη κυρίως από την μεροληπτική πολιτική που ακολούθησε όσο ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και πάλιν όμως δεν θεωρείται στρωμένος με ρόδινα πέταλα ο δρόμος για την πορεία του Ερντογάν στην Προεδρία. Από όλες τις δημοσκοπήσεις ακόμη και των Εταιρειών που πρόσκεινται στο κυβερνόν Κόμμα, προκύπτει ότι του λείπει ένα ποσοστό 3-4%, που μπορεί και να αυξηθεί με την προσέγγιση της ημερομηνίας των εκλογών και την πληρέστερη ενημέρωση του λαού για τις αλλαγές που θα φέρει το νέο Σύνταγμα την επομένη της 24ης Ιουνίου. Πιθανότητα όμως που μηδενίζεται σε περίπτωση που παρά τη συμμαχία των τεσσάρων Κομμάτων της αντιπολίτευσης, ο υποψήφιός τους δεν θα εμπνεύσει τα πλήθη και παράλληλα δε θα καταφέρει να προσελκύσει τους οπαδούς του φιλοκουρδικού Κόμματος HDP, που παρά την επιθυμία όλων των άλλων θα καταστούν οι ρυθμιστές στην κρίσιμο αυτή φάση της ιστορίας της Τουρκίας.
Με βάση όλα τα παραπάνω και κυρίως τα απαισιόδοξα μηνύματα που του μεταφέρουν οι πολυάριθμοι σύμβουλοί του, το μόνο όπλο που απομένει στον Ερντογάν, είναι αφ’ ενός να συνεχίσει να καλλιεργεί τον εθνικισμό των λαϊκών μαζών, να ομιλεί καθημερινά για μια Τουρκία του άμεσου μέλλοντος, ισότιμης των άλλων υπερδυνάμεων και αφ’ ετέρου να πολλαπλασιάσει τις παροχές και τα επιδόματα που παρέχει αδιάφορος για την καθημερινή κατρακύλα της τουρκικής λίρας. Την ακρίβεια που ανελέητα μαστίζει τα λαϊκά στρώματα τα οποία βλέπουν πλέον το κρέας μόνο στις προθήκες των κρεοπωλείων και τα ψάρια ούτε στις θάλασσες, γιατί έχουν στερέψει κυριολεκτικά. Την αυξανόμενη ανεργία αλλά και τα μηνύματα που επίμονα εκπέμπουν οι διεθνείς αγορές για τον πληθωρισμό και την τουρκική οικονομία.
Βεβαίως και θα συνεχίσει ο Ερντογάν όλο αυτό το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, να τάζει και να υπόσχεται τα πάντα. Να ομιλεί ακόμη και για το ασύλληπτο κατά τους περισσότερους όνειρό του, της τεράστιας διώρυγας μήκους 50 περίπου χιλιομέτρων που θα συνδέσει τη Μαύρη Θάλασσα με τη Θάλασσα του Μαρμαρά, για να ελαφρύνει όπως υποστηρίζει τη σημερινή ναυσιπλοΐα που προκαλεί κατά τον Ερντογάν πολλά και ποικίλα προβλήματα.
Θα…θα….θα… όπως όμως όλα και όλων τα Θα, έτσι και τα ” Θα ” του Ερντογάν έχουν και θα έχουν ημερομηνία λήξης, όταν ακριβώς αποδειχθούν κενά περιεχομένου.