Του Άγγελου Κωβαίου*

Μέσα σε δύο μήνες η ελληνική κυβέρνηση προχώρησε σε δύο κρίσιμες και αναγκαίες συμφωνίες για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο.

Θα πρέπει να είναι σε όλους σαφές ότι τέτοιες συμφωνίες δεν επιτυγχάνονται δίχως συμβιβασμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Θα πρέπει επίσης να είναι σαφές πως είναι καλύτερα να έχεις οριοθετήσει και ανακηρύξει την δική σου ΑΟΖ, παρά να τελείς υπό καθεστώς εκκρεμότητας και αορίστων συζητήσεων.

Θα πρέπει επίσης να είναι σαφές ότι για τα ζητήματα αυτά δεν μπορεί να μιλάει ο καθένας, δίχως πλήρη και βαθιά γνώση για τις νομικές και διπλωματικές πτυχές τους.

Το αν οι συμφωνίες αυτές είναι καλές ή κακές θα φανεί και θα αποδειχθεί στο όχι πολύ μακρινό μέλλον.

Εχει όμως ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς τις αντιδράσεις εκείνων που ενοχλούνται ή διαφωνούν.

Ενοχλείται πολύ, για παράδειγμα, η Τουρκία.

Και μάλιστα με τρόπο που δεν κρύβει την ουσία της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας: την εν τοις πράγμασι ακύρωση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου. «Είναι προφανές από τις συντεταγμένες ότι η συμφωνία όχι μόνο παραβιάζει τα δικαιώματα και την υφαλοκρηπίδα της Τουρκίας, αλλά επίσης της Λιβύης», ισχυρίστηκε ο τουρκός ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου και συμπλήρωσε: «Ως εκ τούτου, είναι μια συμφωνία που παραβιάζει την υφαλοκρηπίδα μας, την οποία έχουμε δηλώσει στον ΟΗΕ, είναι άκυρη».

Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι αφού η Τουρκία ενοχλείται τόσο πολύ, η συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου, μάλλον είναι καλή.

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς ενοχλεί τόσο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση έκανε λόγο για άρον – άρον συμφωνία με την Αίγυπτο, που δεν αντιμετωπίζει την τουρκική επιθετικότητα αλλά δημιουργεί επικίνδυνα προηγούμενα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Και λέει επίσης ότι η Ελλάδα οφείλει να αντιμετωπίσει την σύναψη του παράνομου μνημονίου Τουρκίας – Σαράζ στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής.

Επισημαίνεται στην ίδια ανακοίνωση και αυτό: «Ειδικά δε καθώς η Ελλάδα έχει στη διάθεσή της τη δυνατότητα επέκτασης των χωρικών υδάτων νοτίως και ανατολικά της Κρήτης και διεκδίκησης ισχυρών ευρωπαϊκών κυρώσεων έναντι της παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας».

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, ποιος μιλάει για άρον άρον συμφωνία; Εκείνοι που εμφανίζονταν επισπεύδοντες για την υπογραφή του γονατογραφήματος της συμφωνίας των Πρεσπών; Και επίσης, αφού μιλούν για την επέκταση των χωρικών υδάτων νοτίως και ανατολικά της Κρήτης, γιατί δεν το έκαναν όσο ήταν στην κυβέρνηση; Δεν πρόλαβαν ούτε γι’ αυτό, θα πουν…

Με την υπογραφή αυτών των συμφωνιών, σε συνδυασμό με τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, φαίνεται ότι δρομολογούνται πολλά και σημαντικά. Μεταξύ αυτών και ο ελληνοτουρκικός διάλογος. Τα αγκάθια είναι πολλά, τα σκοτεινά και επικίνδυνα σημεία, επίσης.

Σε αυτήν την συγκυρία φαίνεται ότι η αξίωση για νηφαλιότητα και υπευθυνότητα από κάποιους, είναι μάλλον μάταιη.

Δεν οφείλει καμία αντιπολιτευτική δύναμη να είναι σύμφωνη σε όλα. Οφείλει όμως να ασκεί κριτική με βάση τα πραγματικά δεδομένα και τις ρεαλιστικές δυνατότητες.

Εν προκειμένω δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και ούτε θα πρέπει να αναμένεται.

Είναι μάλλον ασφαλής η πρόβλεψη ότι κάποιοι θα επιμένουν ότι πρέπει να πάρουν το αίμα τους πίσω για την συμφωνία των Πρεσπών. Το κακό γι’ εκείνους είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Το χειρότερο είναι ότι δείχνουν πως θα ακολουθήσουν την πεπατημένη των τελευταίων 70 ετών: διχασμός, μισαλλοδοξία, στρέβλωση και ψέμα.

Ό,τι πιο επικίνδυνο στην παρούσα συγκυρία…

*ΠΗΓΗ: “ΤΟ ΒΗΜΑ” των Αθηνών/ Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους