Απόφαση ΕΔΑΔ στην προσφυγή Koulias v. Cyprus

Αποζημίωση στον Ζαχαρία Κουλία για έλλειψη αμεροληψίας από το Ανώτατο

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εξέδωσε σήμερα την απόφαση του στην ατομική προσφυγή Koulias v. Cyprus (αρ. αίτησης 48781/12). Η υπόθεση αφορά ισχυρισμό για παραβίαση του Άρθρου 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λόγω έλλειψης αντικειμενικής αμεροληψίας του Ανώτατου Δικαστηρίου κατά την εξέταση έφεσης στην οποία ο αιτητής ήταν ένας εκ των διαδίκων. Αφορά, επίσης, ισχυρισμό για παραβίαση του δικαιώματος έκφρασης του αιτητή καθότι το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι το δημοσίευμά του σε ραδιοφωνική εκπομπή ήταν δυσφημιστικό.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διέγνωσε παραβίαση του Άρθρου 6 παράγραφος 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιατί ο γιος ενός εκ των Δικαστών που εκδίκασαν και δίκασαν την έφεση εργοδοτείτο ως δικηγόρος στην εταιρεία η οποία εκπροσωπούσε έναν από τους διάδικους, χωρίς η σχέση αυτή να αποκαλυφθεί.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφέρθηκε στην προηγούμενη απόφαση Nicholas v. Cyprus, η οποία ήγειρε το ίδιο θέμα, και έκρινε ότι όταν ένας δικαστής έχει σχέσεις συγγένειας εξ αίματος με πρόσωπο το οποίο εργοδοτείται από δικηγορικό γραφείο το οποίο εκπροσωπεί έναν εκ των διαδίκων σε υπόθεση, αυτή η σχέση θα πρέπει να αποκαλύπτεται κατά την αρχή της δικαστικής διαδικασίας. Στην υπό εξέταση υπόθεση,   αναφέρει ανακοίνωση της Νομικής Υπηρεσίας, δεν έγινε αποκάλυψη της σχέσης εργοδότησης, ο δε αιτητής έμαθε για την εν λόγω σχέση σε μεταγενέστερο της απόφασης στάδιο.

Ο φόβος του συνεπώς για έλλειψη αμεροληψίας ήταν αντικειμενικά δικαιολογημένος. Παρά το ότι, σύμφωνα με την τότε ισχύουσα Δικαστική Πρακτική, δεν υπήρχε οποιαδήποτε υποχρέωση αποκάλυψης της σχέσης, αυτό το γεγονός δεν πρόσφερε στον αιτητή διαδικαστικές εγγυήσεις, από αυτή την άποψη.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό για παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων απέρριψε τον ισχυρισμό, αποδεχόμενο το επιχείρημα της Κυβέρνησης περί μη εξάντλησης των εσωτερικών ένδικων μέσων. Αυτό γιατί ο αιτητής υπαναχώρησε από την υπεράσπιση του έντιμου σχολίου, το οποίο θα λειτουργούσε ως δικλείδα ασφαλείας της ελευθερίας του λόγου για θέματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Με αυτή του την ενέργεια περιόρισε το Ανώτατο Δικαστήριο από το να εξετάσει όλα τα επιχειρήματα που αφορούσαν το Άρθρο 10.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδίκασε στον αιτητή αποζημιώσεις ύψους 9,600 ευρώ για μη χρηματική ζημία και 19.20 ευρώ για έξοδα.