Και πάλι για τον Μητροπολίτη Μόρφου

*Η στάση του Μητροπολίτη Μόρφου έχει τη δική της  λογική. Δίνει τουλάχιστον την ελπίδα για τη διατήρηση της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού, την ελπίδα για τη σωτηρία μέσα από την προσευχή.

*Η Κυβέρνηση αντέδρασε σπασμωδικά με μέτρα πανικού που ούτε βασίζονταν σε οποιαδήποτε επιστημονική βάση ούτε μπορούσαν να εφαρμοστούν

Του Θέμου Δημητρίου*

Πριν μερικούς μήνες έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Σε υπεράσπιση του Μητροπολίτη Μόρφου» όπου επιχειρηματολογούσα πως η επίθεση εναντίον-του για τις θέσεις-του σχετικά με τους ομοφυλόφυλους ήταν εκτός στόχου. Πως οι επικριτές-του δεν καταλάβαιναν ούτε τί έλεγε, ούτε τι ήθελε να πει. Ισχυριζόμουν πως οι θέσεις-του, όσο απαράδεκτες κι αν είναι στην εποχή-μας, είναι ουσιαστικά οι θέσεις της εκκλησίας όπως διαμορφώθηκαν σε μια παρωχημένη εποχή. Είναι θέσεις που επανέρχονται στην επιφάνεια όταν η κοινωνία χάνει τις ελπίδες-της για μια υποφερτή ζωή, όταν δεν μπορεί να δει δυνατότητες διόρθωσης της κατάστασης. Σε τέτοιες συνθήκες, ένας «ποιμενάρχης» όπως ο Μητροπολίτης Μόρφου που νοιάζεται για το «ποίμνιό-του», χάνει τις ελπίδες-του στον επίγειο αγώνα, ένα αγώνα που έδωσε με αξιοζήλευτη τόλμη το 2004 για την επανένωση της Κύπρου, και επιστρέφει στις σκοτεινές εποχές της Μεσαιωνικής χριστιανοσύνης.
Ο Μητροπολίτης Μόρφου βρέθηκε και πάλι στο επίκεντρο μιας βίαιης πολεμικής διαμάχης σχετικά με την άρνησή-του να συμμορφωθεί με τις οδηγίες του κράτους για απαγόρευση συγκεντρώσεων πέραν των εβδομηνταπέντε προσώπων και του Αρχιεπισκόπου για κάλεσμα των πιστών να παρακολουθούν τις λειτουργίες από το σπίτι-τους. Έχω την άποψη πως και πάλι οι επικριτές-του δεν συνειδητοποιούν τις πραγματικότητες που οδηγούν στην τοποθέτηση του Μητροπολίτη Μόρφου και με τις επιθέσεις-τους όχι μόνο δεν διορθώνουν την κατάσταση,αλλά ακριβώς δημιουργούν τις συνθήκες όπου ο θρησκευτικός φανατισμός θα έχει την ευκαιρία να διεισδύσει ακόμα περισσότερο στην Κυπριακή κοινωνία και να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την προσπάθεια για μια ορθολογιστική αντιμετώπιση της κατάστασης.
Πριν κρίνουμε τα λεγόμενα του Μητροπολίτη Μόρφου πρέπει να δούμε την κατάσταση που αντιμετωπίζει το ακροατήριό-του. Η Κυβέρνηση Αναστασιάδη χειρίστηκε την επιδημία του κορωνοϊου με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Χωρίς οποιαδήποτε σοβαρή σκέψη για το τί θα κάμει όταν ο κορωνοϊος θα χτυπούσε την Κύπρο, θεώρησε καλό να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να δημιουργήσει μια εθνικιστική υστερία κλείνοντας τα οδοφράγματα με δικαιολογία τον κορωνοϊο. Όταν ο κορωνοϊος κτύπησε την Κύπρο η Κυβέρνηση αντέδρασε σπασμωδικά με μέτρα πανικού που ούτε βασίζονταν σε οποιαδήποτε επιστημονική βάση ούτε μπορούσαν να εφαρμοστούν. Μετά το ανεκδιήγητο «διάγγελμα» του Προέδρου είδαμε την Κυριακάτικη εξαγγελία μιας σειράς δρακόντειων μέτρων που μετρίασε κάπως την άθλια εικόνα και ξεγέλασε πολλούς για λίγες ώρες. Ακολούθησε μια σειρά στροφών εκατον ογδόντα μοιρών, αποκαλύπτοντας και στον τελευταίο πολίτη τη γύμνια και τον ερασιτεχνισμό του Υπουργικού Συμβουλίου.
Ο πανικός της Κυβέρνησης μεταδόθηκε στο γενικότερο πληθυσμό, πολλαπλασιασμένος από την υστερική διάδοση πληροφοριών και παραπληροφοριών από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας που εν τη σοφία-τους αφιερώνουν καθημερινά ένα καταθλιπτικά μεγάλο ποσοστό του χρόνου-τους σε παρουσιάσεις τρόμου για την επιδημία. Ακόμα και η αντιπολίτευση απέτυχε να δώσει ένα στίγμα ψυχραιμίας και σοβαρής αντιμετώπισης της κατάστασης. Με το φόβο μήπως φανεί πως σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή αντί να συνεργαστεί αντιπολιτεύεται, άφησε την αθλιότητα της Κυβερνητικής πολιτικής σε δεύτερη μοίρα. Αντί να αντισταθεί στην προσπάθεια απομόνωσης του κάθε ατόμου στον εαυτό-του, αντί να χτίσει ένα δίκτυο επαφής, αλληλοστήριξης και συζήτησης (και για να μην παρερμηνευτώ, υπάρχει σήμερα και το διαδίκτυο) για την επικράτηση της λογικής, περιορίστηκε σε επιμέρους κριτική συγκεκριμένων μέτρων και επιμέρους προτάσεις που με τη μερική υιοθέτησή-τους από την Κυβέρνηση ουσιαστικά μοιράζονται την ευθύνη και αφήνουν να δημιουργηθεί η εντύπωση πως η πολιτική της Κυβέρνησης είναι στην ουσία-της σωστή.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο κοινωνικός ιστός αποδομείται, ο καθένας λειτουργεί σαν άτομο, τα χειρότερα ένστικτα και οι χειρότερες εγωιστικές τάσεις βγαίνουν στην επιφάνεια. Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε περιστατικά όπως γιατρών που αρνούνται να περιθάλψουν αρρώστους, διαφημίσεις που καλούν τους ηλικιωμένους να μην βλέπουν τα εγγόνια-τους, εργαζόμενους να μένουν χωρίς δουλειά χωρίς καμμιά στήριξη και να μας φαίνεται φυσιολογικό.
Αυτό που θα έπρεπε να βλέπαμε είναι ένα κλίμα όπου οι γιατροί θα ήταν έτοιμοι να προσφέρουν με αυτοθυσία, το κάλεσμα στις οικογένειες θα ήταν να μην απομονώνονται οι ηλικιωμένοι αλλά να διατηρούνται οι δεσμοί-τους και οι επαφές-τους να γίνονται με ασφαλή τρόπο, οι εργαζόμενοι που σταματούν να εργάζονται για τον περιορισμό της επιδημίας να καλύπτονται οικονομικά και να έχουν κάθε αναγκαία στήριξη.

Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην Κύπρο.
Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η στάση του Μητροπολίτη Μόρφου έχει τη δική-της λογική. Δίνει τουλάχιστον την ελπίδα για τη διατήρηση της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού, την ελπίδα για τη σωτηρία μέσα από την προσευχή. Την ώρα που η κοσμική εξουσία κάμνει τον κόσμο να νοιώθει ανίκανος να κάμει οτιδήποτε, ο Μητροπολίτης Μόρφου του προσφέρει την ψευδαίσθηση, έστω, πως μπορεί να κάμει κάτι, μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία το δικό-του μερίδιο, πως μπορεί να περισώσει τους κοινωνικούς-του δεσμούς.
Η αντιμετώπιση της θέσης του Μητροπολίτη Μόρφου δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η επιθετική φρασεολογία ή η επίκληση της λήψης κατασταλτικών μέτρων εναντίον-του από μια πολιτεία ανίκανη να πείσει πως έχει ένα σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης. Είναι η υιοθέτηση σοβαρών μέτρων που να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα χωρίς να καταρρακώνουν τον κοινωνικό ιστό.
Ή, όπως το έθεσε ο Μαρξ:
Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, η ψυχή άψυχων συνθηκών. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Η κατάργηση της θρησκείας ως απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει αξίωση της πραγματικής του ευτυχίας. Η αξίωση να εγκαταλειφθούν οι αυταπάτες για την υπάρχουσα κατάστασή του σημαίνει αξίωση να εγκαταλειφθεί μια κατάσταση που έχει ανάγκη τις αυταπάτες.

*Τα ενυπόγραφα κείμενα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων τους. Ο Θέμος Δημητρίου ήταν στέλεχος της ΕΔΕΚ , από την οποία διαγράφηκε, χωρίς να τηρηθούν οι καταστατικές διαδικασίες με άλλους συναγωνιστές του, το 1980. Ενδιαφέρεται για τα κοινά και τα πολιτικά δρώμενα. Επίσης , αρθρογραφεί στην “Σοσιαλιστική Έκφραση” , έκδοση “Αριστερής Πτέρυγας”. Ο Θέμος Δημητρίου  είναι πολιτικός μηχανικός, έχει πτυχίο Πολιτικού Μηχανικού από το UCL του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, είναι μέλος του Συμβουλίου Ανοικοδόμησης και Επανεγκατάστασης Προσφύγων, μέλος του Συνδέσμου Πολιτικών Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων Κύπρου, μέλος της Εθνικής Επιτροπής του Κυπριακού ICOMOS και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής FEANI.
Διετέλεσε μέλος της Διοικούσας Επιτροπής, αντιπρόεδρος και πρόεδρος του ΕΤΕΚ και πρόεδρος της Επιτροπής Αντισεισμικής Μηχανικής του Συνδέσμου Πολιτικών Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων Κύπρου. 

**Το καλοκαίρι δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης Μόρφου άρθρα , που υποστήριζαν τον Μητροπολίτη Νεόφυτο αναφορικά με τις απόψεις του για την ομοφυλοφιλία. Ωστόσο ,  το άρθρο του Θ.Δ.,με τίτλο «Σε υπεράσπιση του Μητροπολίτη Μόρφου», αγνοήθηκε